زین بفرمودست آن آگه رسول

که هر آنک مرد و کرد از تن نزول

نبود او را حسرت نقلان و موت

لیک باشد حسرت تقصیر و فوت

هر که میرد خود تمنی باشدش

که بدی زین پیش نقل مقصدش

گر بود بد تا بدی کمتر بدی

ور تقی تا خانه زوتر آمدی

گوید آن بد بی خبر می بوده ام

دم به دم من پرده می افزوده ام

گر ازین زودتر مرا معبر بدی

این حجاب و پرده ام کمتر بدی

از حریصی کم دران روی قنوع

وز تکبر کم دران چهرهٔ خشوع

هم چنین از بخل کم در روی جود

وز بلیسی چهرهٔ خوب سجود

بر مکن آن پر خلد آرای را

بر مکن آن پر ره پیمای را

چون شنید این پند در وی بنگریست

بعد از آن در نوحه آمد می گریست

نوحه و گریهٔ دراز دردمند

هر که آنجا بود بر گریه ش فکند

وآنک می پرسید پر کندن ز چیست

بی جوابی شد پشیمان می گریست

کز فضولی من چرا پرسیدمش

او ز غم پر بود شورانیدمش

می چکید از چشم تر بر خاک آب

اندر آن هر قطره مدرج صد جواب

گریهٔ با صدق بر جانها زند

تا که چرخ و عرش را گریان کند

عقل و دلها بی گمان عرشی اند

در حجاب از نور عرشی می زیند